ஸென்-னும் கூட இரு ஜென்மங்களும்

முதலில் ஒரு உண்மையான ஸென் (ZEN):

தொழிற்சாலையின் ஒரு முக்கியமான இயந்திரம் இயங்க மறுத்துவிட்டதாம். அதைப் பழுதுபார்க்க ஒரு வல்லுநரை வரவழைக்கப்பட்டார். மேம்பட்ட ஆடைகளும் சிறப்பானதொரு பெட்டியுமாக வந்திறங்கினார் வல்லுநர். ஆலையினுள் உருட்டிவிடப்பட்ட எலுமிச்சம்பழம் போல் சென்றார். ஒரு சிறு சுத்தியை எடுத்துக் கொண்டார். பழுதுப்பட்ட இயந்திரத்தின் மேல் லேசாக ஒரு தட்டுத் தட்டி, 'ம்.. இப்ப இயக்குங்கள்' என ஏவினார். சுவிட்ச் தட்டப்பட்டதும் இயந்திரம் ஜோராக இயங்கித் தொடங்கிவிட்டது. நிறுவனத்தினருக்கு மெத்த மகிழ்ச்சி. வேலை சுலபமாக ஒரே நொடியில் முடிந்து விட்டதே என்று.

வேலைக்கான கட்டணம் எவ்வளவு என்று கேட்டதற்கு.. ஒரு லட்சம் என்றாராம் வல்லுநர். நிர்வாகத்தினருக்கு வயிற்றுக்குள் எலுமிச்சம்பழம் உருட்டிவிட்டது போலாகி விட்டது. 'சுத்தியலை எடுத்து சும்மா ஒரு தட்டு தட்டியதற்கு ஒரு லட்சமா' என்றதற்கு,

அவர் சொன்னது: 'தட்டியதற்கு இல்லை.. எந்த இடத்தில் தட்ட வேண்டுமோ அங்கு தட்டியதற்குதான் ஒரு லட்சம்'

இப்போது ஒரு வெண்மையான ஸென்:

சிவாவுக்கு கார் வாங்க ஆசை வந்தது. பெங்களூரின் அதிமுக்கிய சாலையோரத்தின் ஸிடி கடைக்குச் சொந்தக்காரர். அரைவட்டமாக அமைக்கப்பட்ட ஒரு லிப்ட் போன்ற அமைப்புள்ள மரத்தினாலான சுவருகளுடைய சிறு அறையது. அனைத்து இந்திய மொழிகளும், ஆங்கில மொழியும் அவரது கடையின் அலமாரியில் வட்ட சதுரமாக மினுக்கும். வீட்டில் டிவி-இருப்பதாலும், டிவிடி-கள் அத்தியாவசியமாக இருப்பதாலும் சிவாவும் நம் வாழ்வில் அத்தியாவசியமாகிறார்.

ஸிடிக்களால் பழக்கமாகிவிட்டிருந்த என்னை கார் வாங்க அழைத்துக் கொண்டார். கார் என்றால் பழைய கார் அல்லது ஏற்கனவே பக்குவப்படுத்தப் பட்ட வாகனம்.

என்னிடம் ஓட்டுநர் உரிமம் மட்டுமே உண்டு.. 1998ல் ஸ்டீரிங்-க்கு கீழேயே கியர் மாற்றி உள்ள (column mounted gear shift) அம்பாஸிடரை கடினப்பட்டு இயக்கி உரிமச் சான்றிதழைப் சம்பாதித்திருந்​தேன்.அன்று விட்ட ஸ்டீரிங் அதற்கப்புறம் கைப்பற்றும் வாய்ப்பு வரவேயில்லை. மேற்படி சம்பவம் நடைபெற்றதோ கிட்டத்தட்ட பத்தாண்டுகள் கழித்து. கியர் மாற்றிகள் வேறு வடிவங்கள் பெற்றுவிட்டன. நானும் கம்ப்யூட்டரில் வீடியோ கேம்களில் மட்டும் கார் ஓட்டுபவனாக உலகையும் மக்களையும் காப்பாற்றிக் கொண்டிருந்தேன். இப்பின்னணியை முழுமையாக சொல்லியும் சிவா நான் உடன் வரவேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தார்.

'பாஸ்.. நீங்க சும்மா வாங்க. நானே ஓட்டிக்கிறேன். என்ன? எனக்கு லைஸன்ஸ் கிடையாது.. அதுதான் உங்களது இருக்கே!'

என்னே சாமார்த்தியம்! சிவா காட்டிய அவசரத்தைப் பார்த்தால் நாளை முதல் கார் உற்பத்தியே நின்று விடுவதுபோல இருந்தது. நம்மை நம்பியும் ஒரு மனுஷன் எனத் தெம்பாகவும் இதமாகவும் இருந்தது. மறுநாள் - சனிக்கிழமை. தேர்ந்தெடுத்த நல்ல உடுப்புகளாகப் பார்த்து அணிந்து கொண்டு ஓட்டுநர் உரிமத்தையும் எடுத்துக் கொண்டு ஸிடி கடைக்கு சென்றேன். பின் வாகனம் வாங்குமிடத்திற்கு ஆட்டோவில் சென்று இறங்கினோம்.

அதுவொரு ஊர்திப் பணிமனையாக இருந்தது. பல வண்ணங்களின் பழைய வாகனங்கள் தூய்மையாக நின்று கொண்டிருந்தன. இதில் ஏதோவொன்றில் சிவா என்னை ஏற்றிச் செல்வார் என்ற நம்பிக்கைப் பூண்டேன். சட்டைப் பையிலிருந்த உரிமத்தை ஒருமுறை தடவிப் பார்த்துக் கொண்டேன். வாகன விற்பனையாளர் எங்களை அங்கிருந்த மாருதி ஸென்னிடம் (Maruti ZEN) இட்டுச் சென்றார்.

'இதுதான் சிவா.. உங்களோட கார்'

சிவா முகத்தில் புன்னகை பூத்தது. நான் ஜன்னல் வழியே காரின் ஸ்டீரிங்கை பார்த்தேன் - கியர் மாற்றி கீழே இருந்தது. சிவா சாவியைப் பெற்றுக் கொண்டார்.. பக்கத்தில் நான் அமர சிவா அந்த வெண்மை நிற ஸென்னை இயக்கினார். இயக்கினார் என்றால்.. சாவியால் வாகனத்தை இரண்டு மூன்று முறை இரும வைத்தார் எனலாம். பிறகு ஒரு மாதிரியான நகர்த்தலில் வண்டி சாலைக்கு வந்துவிட்டது. இன்னமும் முதல் கியர்தான் விழுந்திருந்தது. சிவா முகத்தில் வேர்வை கொட்டத் துவங்கியிருந்தது. குளிரூட்டியை இயக்கக் கூட மறந்தவராய் வாகனத்தை ஓட்டிக் கொண்டிருந்தார். ஸென்னில் இன்னும் மூன்று கியர்கள் இருந்தன. பாவம் எவ்வளவு வேர்க்குமோ?

வண்டியின் இன்ஜின் சத்தம் மாறத்துவங்கியது.

'சிவா.. போதும்! இரண்டாவது கியருக்கு மாத்துங்க'

'ஓ..! அப்படியா... இதோ' என்று இரண்டாவதுக்கு மாற்ற முயற்சித்தார்.. இந்த மாற்றம் நடந்துக் கொண்டிருக்கையில் பாருங்கள், வாகனம் அப்படியே சாலையிலிருந்து நழுவி ஓரமாக செல்லத்துவங்கியது. இப்படி கியர் மாற்றினால் வண்டி சாலையிலிருந்து கீழிறங்குகிறது.. கீழிறக்காமல் நேராக வண்டியை ஓட்டினாலோ வண்டியே நின்று போகிறது. ஆகவே, முடிந்த மட்டும் வாகனத்தை சாலையில் இருக்குமாறு பார்த்துக் கொள்வோம் என்று முடிவெடுத்து இரண்டாவது கியரிலேயே பெங்களூர் சாலையில் ஜென் உருண்டது.

வண்டி இப்படியே உருண்டு கொண்டிருக்க.. இரண்டு இடையூறுகள் எங்களுக்காக காத்திருந்தன.

இடையூறு எண் 1:

சரியாக ஃப்ரேஸர் டவுன் போக்குவரத்து காவல் நிலையத்துக்கு முன்னால் அது நிகழ்ந்தது.

அங்கொரு ரயில் பாலம் உண்டு. அதனடியில் இதர வாகனங்கள் கடந்து பின் கொஞ்சம் ஏற்றமான சாலை​​யைக் கடக்க வேண்டும். இதர வாகனவோட்டிகளுக்கு இது குமிழ் உறையின் (bubble wrap) குமிழை உடைப்பது போல எளிதானதுதான்.. சிவாவுக்கு மட்டும் அது சிக்கலாக அமைந்து விட்டது. கார் ஏற்றத்தில் ஏறுவதற்குள் நின்று போனது. நின்றது மட்டுமல்லாமல் பின்னோக்கி ​வேறு சென்றது.. சென்றது மட்டுமில்லாம் பின்னால் வந்த வாகனத்தின் மீது உரசியும்விட்டது. இரண்டு கார்களுக்கும் நடுவில் குமிழ் உறை இருந்திருந்தால் சில குமிழ்கள் உடைப்பட்டு போகுமளவுக்கான மீச்சிறு விபத்து.. அவ்வளவுதான்.

பின்னாலிருந்த வாகனத்திலிருந்து ஓட்டுநர் வேகமாக இறங்கி வந்தார். மீண்டுமொருமுறை ஓட்டுநர் உரிமத்தை தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டேன். எதற்கென்றுதான் தெரியவில்லை.

'என்ன மாதிரி வண்டி ஓட்டுகிறீர்கள்'

சிவாவிடம் ஆங்கிலத்தில் கோபமாகக் கேட்டார். அநேகமாக சிவாவின் வியர்த்துக் கொட்டிய பரிதாப முகம் அவர் கோபத்தை மாற்றியிருக்க வேண்டும். எப்படியோ போங்கள் என்று சென்று விட்டார். பிறகு ஒருவாறு ஆசுவாசமாகி வண்டியை இயக்கி அடுத்த இடையூறை நோக்கி உருண்டோம்.

இடையூறு எண் 2:

நெரிசலான போக்குவரத்துள்ள நாற்சந்திப்புச் சாலையின் சமிக்ஞை விளக்குக்கு கொஞ்சம் முன்னே ஸென் திரும்பவும் இயக்கமிழந்து நின்றுபோனது! பலமுறை சாவியால் உசுப்பியும் அதனால் இரும மட்டுமே முடிந்தது. பச்சை விளக்கு வேறு விழுந்துவிட்டது. பின்னாலிருந்த வாகனங்கள் ஒலிப்பானை (horn) அலறவிட்டன. ஏதோ காரில் வேறு எந்த பாகங்களும் இல்லாமல் ஒலிப்பான் மட்டுமே இருப்பது போல் விடாமல் இரைய ஆரம்பித்து விட்டனர். சிவா என்னிடம் திரும்பினார். என் ஓட்டுநர் உரிமத்தை ஒருமுறை தொட்டுப் பார்த்துக் கொண்டேன்.

'பாஸ்...'

'ம்??'

'வண்டியில் பெட்ரோல் இல்ல போலிருக்கு. கொஞ்சம் இறங்கித் தள்ளறீங்களா? தப்பா நெனச்சுக்காதீங்கோ'

எதுவும் பேசாமல் வண்டியிலிருந்து இறங்கி பின்புறம் சென்றேன். இன்னும் பின் வரி​சை வாகனங்கள் ஒலிப்பானை முழக்கிக் கொண்டிருந்தன. சிவப்பு விளக்கு இன்னும் சில நொடிகளில் விழக்கூடும். ஸென் என்று நேர்த்தியாக பொறிக்கப் பட்ட எழுத்துக்கள் வெயிலில் மினுங்கின. அருகாக உள்ளங்கைகளை வைத்து பலம் கொண்ட மட்டும் உந்தித் தள்ளிளேன். வாகனம் உருள ஆரம்பித்தது. சமிக்ஞை விளக்கைப் பார்த்தவாறே வாகனத்தைத் இன்னும் வேகமாகத் தள்ள ஆரம்பித்தேன். சிவா சிறப்பாக ஸ்டீரியங்கைப் பற்றிக் கொள்ள, நான் தள்ள ஒருவாறு வாகனத்தை ஓரங்கட்டினோம்.

'உஸ்ஸ்.. ஸப்பாடா'

வாகனத்திலிருந்து சிவா இறங்கி வியர்வையைத் துடைத்தெறிந்தார். தேர்ந்தெடுத்துப் போட்டுக் கொண்டு வந்து ஆடைகளுக்கும், ஓட்டுநர் உரிமத்துக்கும் ​சொந்தக்காரனான நான் அவரை விட அப்போது வேர்த்திருந்தேன்.

தட்ட வேண்டிய இடம்:

சிவா அருகிலிருந்தது பெட்ரோல் கிடங்குக்குச் சென்று பெட்ரோல் தருவித்துக் கொண்டு வந்தார். இப்போது அப்பெட்ரோலை ஸென்னுக்குள் ஊற்றினால் மட்டும் போதும். வாகனத்துக்குள் அமரும் பாக்கியம் பெற்றவனாக வீடு திரும்பிவிடுவேன். ஆனால் பாருங்கள், இருவருக்கும் ஸென்னின் பெட்ரோல் மூடியை எப்படித் திறப்பது என்று தெரியவில்லை. வாகனத்தின் உள், வெளி, மேல், கீழ் எங்கு தேடியும் பெட்ரோல் மூடியைத் திறப்பதற்கான பொறியைக் கண்டுபிடிக்கவே முடியவில்லை. பின் சிவா வேறு நண்பருக்கு தொலைபேசியில் அழைத்து விபரம் கேட்க, பொறி சிக்கிவிட்டது - ஓட்டுநர் இருக்கைக்கு கீழே. இலேசாக அதை மேலேத் தட்ட, புத்தகம் போல் அழகாக மூடி திறந்து கொண்டது.

ஓட்டுநர் உரிமம் வைத்திருப்பதை ஒருபோதும் யாரிடமும் சொல்வதில்லை என்று அன்று சபதமிட்டுக் கொண்டேன்.