என்றும் சிநேகிதிகள்..!

15 அக்டோபர் 2009. வியாழக் கிழமை. 5:15க்கு பெங்களூரிலிருந்து கிளம்புகிற எர்ணாகுளம் சூப்பர் ஃபாஸ்ட் எக்ஸ்பிரஸைப் பிடிக்கின்ற உத்தேசத்தில் சென்ட்ரல் ரயில்வே ஸ்டேஷன் அடைந்தேன். பேக்-கேட் வழியாக வேக வேகமாய் பிளாட்பார்ம் 5ல் ட்ரெயினைத் தேடி நடந்தேன்.

வழியெங்கும் பூத்தூவி இறைத்தாற் போன்று சேரள நாட்டிளம் பெண்கள். ஜீன்ஸ், டீஸ், ஷார்ட் குர்தா ஸ்னீக்கர்ஸ் கால்கள் என்று அப்ஸ்ட்ராக்ட் ஆர்ட்டாக ஜொலித்தார்கள். செம கூட்டம் வேறு. தீபாவளி சமயம் ஆயிற்றே!

நிதானமாக 6:30க்கு வந்தது ட்ரெயின். S11லில் இருக்கை - ஐ! ஜன்னல்!!

எனக்கு எதிர் சீட்டில் ஒரு பெண்.. சிவப்பு.. நீளமான மூக்கு. யாருடனோ போனில் பேசிக்கொண்டிருந்தாள் - ஐ! தமிழ்!!

பக்கத்து இருக்கைகளில் யாரும் இல்லை.

அமைதியாக காதில் ஸ்பீக்கரை மாட்டிக்​கொண்டு ஜன்னல் பக்கமாக முதுகைச் சாய்த்து காலை நீட்டிக்​கொண்டாள். அதற்கு முன் என் சீட்டில் கால் வைத்து இளைப்பாறிக் கொண்டிருந்தாள்.

குட்..! இந்த பாயிண்ட்ல இருந்து நம்ம வேலையை ஆரம்பிச்சிர வேண்டியதுதான் என்று, மெலிதாய் சிரிப்புக் கூட்டி,

"இட்ஸ் ஓ.கே. நீங்க இப்படி திரும்பி என் சீட்டிலேயே கால் வச்சுக்கோங்க. நோ ப்ராப்ளம்" என்றேன் துய்ய தமிழில்!

அவளும், "பரவாயில்லே. நான் இப்படியே உக்காந்துக்கறேன்" என்றாள்.

சரியென்று தலையாட்டிவிட்டு தேமேஎன்று உட்கார்ந்து விட்டோமென்றால்.. ஈரோடு போகிறவரைக்கும் போர் பொடனியில் அடிக்கும்.. (அப்புறம் நாம் பதிவர் வேறு, சும்மா வரலாமா?) விடக்கூடாது என்று நினைத்துக் கொண்டே,

"இல்ல.. நீங்க இங்க காலை நீட்டிக்கிட்டீங்கன்னா, நான் அங்க காலை நீட்டிக்குவேன்" என்று ஆரம்பித்தேன்.

ஓ பரஸ்பர கால் நீட்டலா என்ற மாதிரியான சிரிப்புடன், என்னைப் பார்த்தவாறு திரும்பி என் பக்கம் காலை நீட்டிக் கொண்டாள். ஐயாவும்!
இன்னும் காதிலிருந்து ஹெட்போனைக் கழட்டவில்லை. அதையும் பாத்துடுவோம் என்றவாறே..

"ட்ரெயின் ரொம்ப லேட்.." என்றேன் மிக மெதுவான குரலில்..

வேலை செய்யுது.. ஹெட்போன் அகற்றப்பட்டு விட்டது. அசால்ட்டான குரலில்,

"ப்ச்.. ஆமா, ஒன் அண்ட் ஹாப் அவர் லேட்" என்றாள்..

அப்புறம் அப்படியே பேச்சு வளர்ந்தது.. ஆட்களும் வர ஆரம்பித்து விட்டார்கள். சுற்றிலும் தமிழ் குரல்களாய் அந்த எர்ணாகுளம் எக்ஸ்பிரஸில் ஒலித்தது ரொம்ப ஆச்சரியம்.

எதிர் சீட்டுப் பெண்ணிடம், அவள் கம்பெனி, தங்கியிருக்கும் ஹாஸ்டல், ​பாஸ்டைம், தீபாவளி ஷாப்பிங், க்ளோபல் க்ரைஸஸ் (இந்தமாதிரி உலகமகா டாப்பிக் எல்லாம் ஜாஸ்தி பெண்களிடம் பேசக்கூடாது.. அப்புறம் செயினைப் பிடிச்சு இழுத்துருவாங்க; நான் அவளை பேசவிட்டுவிட்டு, உன்னிப்பா கேட்டுக்கிட்டு வந்தேன்) ஆபிஸ், பெங்களுர் ட்ராபிக் என்று ஜோராகப் போய்க் கொண்டிருந்தது.

பக்கத்தில் ஒரு சுவாரஸியமான தம்பதியினர்.. குண்டாய் கண்ணாடி போட்ட கணவர், ஒல்லியாய் படபடப்பாய் மனைவி, கணவரின் கண்ணாடியை விட கொஞ்சம் தடிமனாய் கண்ணாடி அணிந்த அவர்கள் பையன் - 7 வயது இருக்கும். மனைவி சளசளவென்று ஒரே பேச்சு.. குஷியான பேச்சு.. அனைவரிடமும் சுலுவாய் பழகிவிடுவார் போலிருந்தது.

கணவனிடம்,
"பாலா.. ப்ப்ப்ப்ளீஸ்மா.. ஐ-பாடை நான் கொஞ்ச நேரம் வச்சுக்கிறேனே... நான் என்னோட ஃ​போல்டரை மட்டுந்தான் கேப்பேன்.. ப்ப்ப்ளீஸ்ஸ் பாலா.." என்பார்.

ஐ-பாடில் பாட்டுக் கேக்கும்போது அவரின் முகத்தைப் பார்த்தாலே அது என்ன பாட்டு என்று நமக்கு​தெரிந்து விடும்.. அப்படி முகத்திலேயே ஒரு கதகளி தெரிக்கும்.. ஒருசமயம்..

"பாலா.. அந்திமழை பொழிகிறது.." என்று அட்சரம்பிசகாமல் பாடிக் காட்டிவிட்டு "இது எஸ்பிபி தானே?" என்றார்..

கணவன் பதில் சொல்லும் முன், அவரின் பக்கத்து சீட்டுக்காரர்...

"ஆமாம்.. எஸ்பிபி பாட்டு, இளையராஜா மியூசிக்கு" என்று உற்சாகமானார்..

இந்த சமயத்தில் இன்னும் இரண்டு வாலைக்குமரிகள் எங்கள் (எப்படி ​சொந்தம் கொண்டாகிறேன்??) கம்பார்ட்மெண்டில் நுழைந்தார்கள்..! அமைதியாய் உட்கார்ந்து கொண்டார்கள்.. நானும் என் எதிர் சீட்டுத் தோழியும் (!?) அளவளாவுதைப் பார்த்துக் கொண்டே வந்தார்கள்.

ஒருவள் கருப்பு (ஓகே மாநிறம்), நல்ல உயரம், நேர்த்தியான உடல்வாகு. இன்னொருவள் நல்ல சிவப்பு - Must be a North Indian.

ஏதோ ஒரு இடைச்செருகலில் அவர்கள் பேச்சிலேயும் உள்நுழைந்து விட்டோம்.. அப்புறம் நம் தம்பதியினர் எங்கள் ஜன்னல் சீட்டை வாங்கிக் கொண்டு உணவருந்த ஆரம்பித்துவிட்டார்கள்.

நான் இந்தப்பக்கம் தள்ளப்பட்டேன். எதிரில் பழகிய தோழி.. பழகும் தோழிகள் இருவர். ட்ரெயின் பங்காருப்பேட் தாண்டி ஜோலார்பேட் விரைந்து கொண்டிருந்தது (அப்புறம் சேலம்.. then ஈரோடு)

எல்லாம் சாப்ட்வேர் கோஷ்டிகள்தான்.. அவர்களின் ஸ்கூல் கதை, சீரியல்கள், சினிமா, ம்யூசிக் என்று சகல தரப்புகளுக்கும் நம் வசம் மேட்டர் இருக்க வேண்டும்.. இல்லாவிட்டால்.. விளக்கை அமுத்திவிட்டு படுக்கப் போய்விடுவார்கள்.

உதாரணத்துக்கு, டிவி சீரியல் ரொம்ப போர் என்று யாரவது ஆரம்பிப்பார்கள்.. நாமும் உடனே பூம்பூம் மாடுமாதிரி தலையாட்டிவிடக் கூடாது,

"ஆமாங்க.. ஆனா பாருங்க... சன்டிவியில ஒரு சீரியல் வருது.. கொஞ்சம் வித்யாசமா.." என்று மண்டையை சொரிய ஆரம்பிக்கணும் (சீரியல் பேர் நல்லா தெரிஞ்சிருந்தாலும்..)

உடனே தோழிகளிடம் ஒரு இன்வால்வ்மெண்ட் தெறிக்கும்...

"எத்தனை மணின்னு சொல்லுங்க" என்பார்கள்

"8 மணி" என்று சொன்னதும்,

மூவரில் யாராவது ஒருத்தி (மூவருக்குமே பேர் தெரிந்திருந்தாலும் காட்டிக் கொள்ள மாட்டார்கள்..!!)

"ஆங்... திருமதி. செல்வம்" என்று உடைப்பாள்

இந்த இடத்தில் நாம் கொஞ்சம் சிரித்த முகத்தோடு இப்படி பேசலாம்..

"வெல்டன்.. கரெக்ட்..! திருமதி. செல்வம்தான்.. "

"ஓகே அதுல என்ன வித்தியாசம்?"

"எல்லா தமிழ் சீரியலிலும்.. ​பெண்களைதான் முக்கியமான கேரக்டரா, நல்லவங்களா காட்டுவாங்க.. இந்த ஒரு சீரியலில் மட்டும் ஒரு ஆம்பளைய நல்லவனா காட்டுறாங்க" என்று ஒரே போடாய் போட்டுத்தள்ள ​வேண்டியதுதான்.

அப்புறம் சிலசமயம் கவன ஈர்ப்புத் தீர்மானம் எல்லாம் கொண்டுவர ​வேண்டியிருக்கும். உதாரணமா விருதுகளைப் பத்திப் பேசிக்கிட்டு இருப்பாங்க,
"எப்படி இவருக்கு டாக்டர் பட்டம் கொடுக்கிறாங்க?" நாம்,
"பெப்சி உமா கூட டாக்டர் பட்டம் வாங்கியிருக்காங்க!" என்று ஈர்க்க வேண்டியதுதான்!

பெப்சி உமாவா?? டாக்டர் பட்டமா? என்று ஆச்சரியமாய் திரும்பி உட்கார்வார்கள்.

இப்படியே சேலம் நெருங்கும்வரை போய்க்கொண்டிருந்தது. சேலத்திற்கு அரைமணி நேரம் முன்பு வந்து எனக்கு வைத்தார் ஆப்பு - டிடி!
என்னோட 57வது சீட்டில் இன்னொருவரை வந்து உட்கார வைத்து விட்டு அவர்பாட்டுக்கு போய்விட்டார். டிடி-யைப் பிடித்து என்ன ஏது என்று விசாரித்தால்... 57 அவருடையது என்கிறார்.

டிடி திரும்பவும் சார்ட்டைத் தூக்கிக் கொண்டு வந்தார். என் கண்முன்னாடியே என் பிஎன்ஆர் எண்ணைத் துழாவினார்..

"இந்த நம்பர் இல்லியேப்பா..!" என்றார்.

(நாம் இந்த மாதிரி தருணங்களில்தான் ரொம்ப நிதானமா, இதெல்லாம் எனக்கு சாதாரணம் என்று பதட்டப்படாமல், முகத்தில் புன்னகையை நழுவவிடாமல் நடந்துக்கணும்.. உள்ளுக்குள்ளே ஜெகனுக்கு மாரியாத்தா சாமியே வந்திருச்சு.. இருந்தாலும் வெளிய முகத்தில டிஸ்கோதான் போடணும்! இதுதாம்பா லாஜிக்கு!)

எனக்குப் பகீரென்றது... நான் ஒருமுறை பரிசோதித்தேன்.. சிக்கிவிட்டது.. தனியாக கட்டம் கட்டி என் பெயர் இருந்தது (புதுசா இருக்கே?).
டிடிக்கு அப்புறம்தான் தெரிந்தது.. நல்ல முழி!

"அடடடடடடா.. உங்களை பி2க்கு, ஏஸி கோச்சுக்கு அப்கிரேட் பண்ணியிருக்காங்க" என்றார்.

"பரவாயில்ல சார்.. சேலம் வந்திருச்சு.. நான் ஈரோட்டில இறங்கப்போறேன்.. இங்கியே இருந்துக்கிறேனே??" என்றேன்.

தோழிகள் என்னையேப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தார்கள்.

"இல்லீங்க! இதுக்கு ஆள் இருக்காங்க.. நீங்க அங்க போயி படுத்துக்கோங்க.. இன்னும் ஈரோடு வர டைம் இருக்கு" என்றார்.

ஐ-பாட் அம்மா,

"ஹே... ஐயாவுக்கு ஏஸிக்கு பிரமோஷன் கிடைச்சிருக்கு.. ட்ரீட் கேளுங்கப்பா..!" என்று குதூகலித்தார்... எனக்கோ வருத்வருத்தமாய் இருந்தது..

இவர்களை விட்டு பிரிகிறோமே என்று (யெஸ் பாஸ், யாரிடமும் எப்போதும் ஒரு இன்வால்வ்மெண்ட்டோடு பழகுங்கள்; பெண்கள் தேடுவதும், எதிர்பார்ப்பதும் அதுதான்)

மெதுவாய் பேக்கை எடுத்துக் கொண்டு பி2க்கு கிளம்பினேன்.. அப்போது ​ஒரு தோழி சொன்னாள்,

"ஈரோடு வர்றதுக்குள்ள, ஏஸி கோச்சுக்கு போய் சேந்துடுங்க"

மனசு விட்டு சிரித்து விட்டு, அனைவரிடமும் டாடா பைபை சொல்லிவிட்டு கிளம்பினேன்.

4 மணிநேரம் பேசிக்கொண்டு வந்தும்.. யாரிடமும் பேர் கேட்டுக் கொள்ளவில்லை.. என் பெயரும் சொல்லவில்லை. அது தேவையில்லை என்றும் தோன்றுகிறது.